Het afscheid van mijn moeder
Toen mijn moeder eind 2015 ernstig ziek werd, was al snel duidelijk dat zij de hersentumor niet zou overleven. En enorme klap, die hadden we niet zien aankomen. Mijn moeder zou 120 worden. Minstens.
Wat ik nooit had kunnen denken was dat deze ontzettend moeilijke tijd ook een heel mooie zou zijn. 'Leef elke dag alsof het je laatste is'. Dat klinkt goed en wil ik - maar pas als het zover is dan doe je het ook, althans dat was bij ons zo. Het was een intense, verdrietige en dus ook mooie tijd waarin we (mijn vader, moeder, broer en alle familie en vrienden die haar heel na lagen) dichterbij elkaar kwamen dan ooit tevoren.
Ik ben een blog begonnen. In eerste instantie omdat ik de energie niet had iedereen elke keer te vertellen hoe het met mijn moeder was. Maar al snel merkte ik dat het ook echt fijn was om van me af te schrijven. Het blog, dat begint in de week dat zij ziek werd en eindigt bij haar overlijden, kun je bezoeken door op de schermafbeelding hiernaast te klikken.
We hebben er zelf eigenlijk nooit aan gedacht om een fotograaf te vragen deze 'gewone' dagen uit het leven vast te leggen. De meeste foto's zijn met een mobieltje gemaakt - en hoewel ik deze 5 maanden enorm veel tijd met mijn vader en moeder heb doorgebracht zijn er maar heel weinig foto's van ons samen.
Mijn eerste uitvaart - vader van een collega
In de week nadat we afscheid namen van mijn moeder overleed plotseling de vader van een bevriende trouwfotograaf. Hij vroeg ons, collega's, of er iemand het afscheid wilde fotograferen. De uitvaart zou zijn op een zaterdag halverwege mei - hoogseizoen onder trouwfotografen. Niemand kon - maar ik had voor mijn moeder alles in de komende maanden afgezegd dus kon wel.
Voor die tijd vond ik het lastig om een afscheid vast te leggen. Dat voelde ongemakkelijk. Maar die week klopte het gewoon. Ik heb van harte meegehuild als het verdrietig was en in de auto op weg naar huis merkte ik dat ik me goed voelde. Diep ontspannen. Gelukkig bijna zelfs.
Foto's om later het mooie te kunnen zien
En zo rolde ik in het fotograferen van afscheid en ook de periode daaraan voorafgaand. Want als je er middenin zit kan je je niet voorstellen dat je ooit herinnerd wil worden aan de moeilijke periode. En toch zijn het momenten om niet te willen vergeten. Nog samenzijn en als het kan ook nog van het gewone leven genieten. Die momenten zijn onbetaalbaar. Herinneringen voor het leven. En omdat er in zo'n tijd teveel gebeurt is het moeilijk de herinneringen vast te houden. Daarom zo fijn om foto's te hebben om er naar terug te kunnen kijken.