Je bent in heel je leven al vaak gast geweest bij een bruiloft en zelfs een paar keer getuige geweest. En elke keer weer merk je dat er te weinig tijd is om écht even bij te praten met al die vrienden die je nog maar zo weinig ziet.
En dan ga je zelf trouwen en je wil wél echt tijd doorbrengen met al je vrienden en familie. En het betaalbaar houden.
De camping was er een waar ze al jaren komen en kon een week helemaal voor bruidspaar, vrienden en familie gereserveerd worden. Voor de fotograaf en haar gezin was een van de schaarse kant-en-klare huisjes gereserveerd want die moest er écht zijn (yay!). Ze wisten ook dat niet alle vrienden even veel van kamperen hielden (dat is een understatement) maar keuzes moesten gemaakt en knopen doorgehakt.
Er is wat afgevloekt en gemopperd bij het opbouwen van de tenten door alle gasten (die elkaar vaak niet kenden) en die normaal met een grote kring om campings heenreden. Maar al snel sloeg dat om naar enorm veel plezier samen. En dat weer.... Geweldig was het. Zes weken lang stralend weer, geen wolkje aan de lucht.
Nou ja, tot de trouwdag dan. Toen heeft het een half uurtje geregend. Zodra de eerste woorden aan het begin van de ceremonie door de moeder van de bruid over het weiland klonken vielen de eerste dikke druppels om weer te stoppen aan het eind van de ceremonie.
Meteoconsult was nog gevraagd om een advies maar dat was dus niet het juiste.
Het mooie van zo'n weekfeest is dan toch dat de volgende ochtend de ceremonie gewoon nog een keer gedaan werd in de stralende zon. Heerlijk. Het soort bruiloft dat ik graag elke week tegenkom!